Periler Meriler...

Buralara uğramaz oldum yine.
Aklım hep burada oysa ki..
Hani insana bazen kal gelir ya..
Sanırım o noktadayım.
Melodi Photography başladı ve ben kendim için fotoğraf çekmeyi bıraktım. Bir işe giriştim madem, peşine düşmeliyim diyerek tüm enerjimi o tarafa veriyorum. Business, pazarlama, iş geliştirme, kendini tanıtma, parayı idare etme, stratejiler, taktikler, onlar, bunlar tonla şey öğreniyorum, ama bir yandan da bazen bunların içinde boğuluyorum gibi hissediyorum.
Aslında kendi işinin sahibi olmanın zevkli tarafları çok ama itiraf etmeliyim ki bu ara kendim ve ailem için fotoğraf çekmenin bana verdiği o hazzı kaybetmiş olmanın verdiği bir panik yaşıyorum. Melodi'nin güzel bir fotoğrafını çekmek için çaba sarfetmek gelmiyor içimden mesela. Ya da sosyal medyada bizden birşeyler paylaşmak. Halbuki ne çok severim bilirsiniz..
Sanırım ilham perimi kaybettim. (Bu karamsar yazımdan sıkılıp devamını okumayı bırakmayı düşündüğünüzden eminim. Ama hayat bu işte, bazen de insan böyle şeyleri paylaşmak istiyor.. )

Ne diyorduk?
İlham perisi..
Ne garip birşeydir bu ki varsa var, yoksa yok işte.
Gittiyse insan kitlenip kalıyor sanki.. Tekrar bir kıvılcım gerekiyor ateşlemek için..
Neyse işte ben de o kıvılcımı bulmak için geçenlerde bir plan yaptım. Yarın planımı uygulamaya sokuyorum. Sürpriz olsun şimdilik. İlerleyen günlerde zaten görürsünüz.. :)

Karanlıklar aydınlansın, karamsarlıklar hanemizden uçsuuuun, gitsin inşallah.. :)