Hepimiz Çocuktuk Bir Zamanlar, Bunu Bilmek Güzel :)

Annemin hep anlattığı bir hikaye vardır. Ben küçükken o kadar şişmanmışım ki şişmanlıktan geç yürümüşüm. Şişmanlığın üstüne bir de bacaklarım çarpıkmış. Beni doktora götürmüşler bunun bacakları çarpık napalım diye. Doktor da güneşe çıkarın düzelir demiş. Nitekim ondan sonra yazları her Pazar arabaya doluşup Karadeniz'in güzel sahil kasabası Kıyıköy'e gitmeye başlamışız, ve ben yürümeye başlamışım :) Bu gelenek yıllarca sürdü sonra. 

Hatırlıyorum da o günler tam bir maceraydı. Her Pazar mangal, kömür, et, kola, rakı, kilim, plastik tabak-çanak, mayo, havlu Toros station model arabamızın arkasına atılır, yola koyulurduk. Annemle babam önde, biz üç kız arkada tıngır mıngır gider, denizi ilk önce kim görecek diye yarış yapardık. Aile dostlarımızla konvoy halinde gittiğimiz günler de çok olurdu. O zaman da diğer arabadakileri geçince sevinçten havalara uçar, elimizi kolumuzu dışarı çıkarıp onlara deli gibi el sallardık. Eğer bizim arabaya fazladan birkaç kişi gelmesi gerekiyorsa, bu hiç sorun olmazdı. Biz çocuklar hemen bagajdaki yerimizi alır, orada piknik sepetinden yiyecek araklayarak mutlu bir şekilde yolculuk ederdik. O günler çocukluğumun en zevkli günleriydi diyebilirim. Deniz, kum, güneş, Karadeniz'in azgın sularında yüzmeyi öğrenmek, kuma atılan portatif masada okey oynamak, çömlekte pişirilen kuru fasulyeyi yemek, akşam olunca hiç sektirilmeden gidilen tepedeki çay bahçesinde langırt oynamak, dondurma yemek.. Ve eve dönüş yolunda her zaman rakıyı biraz fazla kaçırmış olan babamın kullandığı arabada yaşadığımız o heyecan... :) Ahh 90'lar.. güzeldi be! 

Melodi, onu bu yaz haftada en az iki kez götürdüğümüz su parkını yıllar sonra hatırlayacak yaşta olmasa da henüz, orada çok eğlendiğini biliyorum. Alttaki resimde görünen dev su kovasından su dökülünce onun altında duracak cesareti yok henüz o ayrı! :) Şimdilik sadece yerden fışkıran sulardan kaçmak bile onu eğlendirmeye yetiyor. Orada ıslanıp ıslanıp yan taraftaki parka koşuyor ve orada biraz takıldıktan sonra tekrar sulara dönüyor. 

Hayat çocuklara güzel :)

İnsanın oyun çağında çocuğu olunca, kendi çocukluğuna dönme isteği daha sık oluşuyor. Melodi'yle beraber parkta kaydıraktan kaydığımız, salıncakta sallandığımız günler az değil bu ara. Insan küçük bir çocuğun peşinde koştururken büyümüş olduğunu unutmak istiyor. Ama bir yandan da şükrediyor, onun sayesinde tekrar tekrar çocukluğunu yaşayabilme imkanı bulabildiği için.. Öyle işte.. Bu konu uzar gider. Ben sizi bu bıdığın parktaki halleriyle başbaşa bırakayım şimdilik..

Bu arada herkese hayırlı ramazanlar dilerim.. 

:)